در کانون فرهنگی‌ـ‌دینی ما، تربیت از دل نور می‌جوشد و آموزش از بطن ایمان سر برمی‌آورد. مراسمات مذهبیِ ما، تنها برگزاری هیئت و دعا و عزاداری نیست؛ اینجا هر قطره اشک، کلاسی است برای رشد؛ هر دمام، ضرب‌آهنگی است برای مسئولیت؛ و هر ایستگاه صلواتی، کارگاهی است برای تربیت نسل آینده‌ی مدیران فرهنگی.

هر هفته، در روزهای چهارشنبه، نوجوانانمان گرد هم می‌آیند تا در هیئتی گرم و صمیمی، عهدی تازه با امام رضا علیه‌السلام ببندند؛ هیئتی که نه‌فقط محفلی برای ذکر و زیارت است، که فرصتی‌ست برای دیدار، همدلی، شنیدن حرف‌های هم‌نسلان، و یاد گرفتن کار جمعی. در کنار این هیئت‌های هفتگی، مناسبت‌هایی همچون اعیاد شعبانیه، عید غدیر، میلاد ائمه اطهار علیهم‌السلام، ایام محرم، شهادت‌ها و دهه‌های سوگواری، همه و همه بهانه‌ای می‌شوند برای جوشیدن حیات معنوی در فضای کانون.

در ایامی چون محرم و صفر، نوجوانان ما نه‌تنها عزاداری می‌کنند، بلکه دست به کار می‌شوند و تمام مراحل اجرای برنامه‌ها را خودشان به‌عهده می‌گیرند: از طراحی تا اجرا، از تدارکات تا برنامه‌ریزی. برپایی ایستگاه‌های صلواتی در معابر عمومی مانند میدان مادر در منطقه مهرویلا، برگزاری مراسم دمام‌زنی، فضاسازی و پذیرایی از عزاداران، همه زیر نظر همین دانش‌آموزان نوجوان انجام می‌شود—نسلی که در میدان عمل، کار گروهی، مدیریت منابع، ارتباط با مردم، حل مسئله و تعهد را می‌آموزند.

این برنامه‌ها نه‌فقط عبادت‌اند، که مسیر پرورش‌اند؛ مدرسه‌ای بی‌دیوار و مربی، جایی که نوجوانان، مسئولیت‌پذیری را نه در تئوری، بلکه در تجربه‌ی عینی تمرین می‌کنند. آنان می‌آموزند چگونه با سرمایه‌ای اندک، اثری بزرگ بیافرینند؛ چگونه دل‌ها را به هم نزدیک کنند؛ چگونه بدون تکیه بر بزرگ‌ترها، خودشان برای خودشان راه بسازند، طرح بریزند و عشق را در عمل معنا کنند.

مراسمات مذهبی ما، لبّ تربیت این کانون است. جایی که نور ایمان، با مهارت‌های زندگی پیوند می‌خورد و نوجوان امروز، به خُرده‌مدیر فرهنگیِ فردا تبدیل می‌شود. اینجا ایمان در جان می‌نشیند و تربیت در عمل متجلی می‌شود.